In de Volkskrant van 24 januari valt mijn oog op een ingezonden brief. Hij gaat over Willem Engel die wegens opruiïng na vier zittingsdagen een maand voorwaardelijk krijgt, terwijl iemand in Iran na een verweer van een kwartier wegens ‘corruptie op aarde’ tot de strop wordt veroordeeld. De kop: ‘Wat fijn dat wij in Nederland leven’. Was ondertekend: Heleen Kolijn.
Mevrouw Kolijn herinner ik me uit de cursus Begrijpelijk schrijven die ik ooit met veel plezier bij de gemeente Leerdam gaf. Haar bewonersbrieven heb ik altijd bewaard. Schrijver Erwin Wijman postte Kolijns brief op LinkedIn. Niet verwonderlijk kreeg deze 17.130 likes, 71 comments en 58 reposts in een maand tijd. Kolijns brieven bevatten een interessante les voor wie mensen wil meekrijgen. Twee voorbeelden.
Brief 1.
Als het baldadig gedrag van de jeugd niet verbetert, wordt de glijbaan in de Parkstraat verwijderd. Mevrouw Kolijn, buurtbeheerder: ‘De gemeente belegt hierover een bijeenkomst. Als u wilt dat het speeltuintje aan de Parkstraat gehandhaafd blijft, bent u daarbij aanwezig.’
Brief 2.
Buurtbeheergroep en gemeente ‘zijn geen hondenhaters’. Maar spelen tussen de uitwerpselen van ‘uw geliefde viervoeter’ is vies. Doet ‘uw trouwe honde-kameraad’ toch zijn behoefte op een speelveldje? Toon dan uw grootheid en ruim de viezigheid op.
Wat doet Kolijn hier? Ze voorziet mensen van een reputatie die opgehouden moet worden. Want verantwoordelijk of groot – wie wil het niet zijn? Dale Carnegie beschreef dit beïnvloedingsprincipe in zijn How to win friends and influence people uit 1936.
Aan Cialdini’s bestseller Invloed ontbreekt het. Carnegie’s principe is een van die insidertips die je alleen maar hoort in Begrijpelijk schrijven.